wonen op het water

Bewoners vertellen hier over werken met John Kusters en leven op het water.

Sam woonde al op een woonboot, toen ze Jeroen nu bijna dertig jaar geleden leerde kennen. Die woonboot deelde ze met een vriendin. Eenmaal ‘aan boord’ was het liefde op het eerste gezicht! Wonen op het water blijft toch bijzonder.

Later, toen Jeroen en Sam gingen samenwonen, kochten zij hun eerste eigen ark op de Leidsekade in Utrecht. Een vrijdrijvende woning, midden in de stad, met tuin en terras op het water. En dat als starterswoning! Geen wonder dat wonen op het water hen in de genen kwam te zitten. Dat kwam weer ‘bovendrijven’ toen ze ergens in 2008, net terug van een jaar op reis, behoefte hadden aan ruimte en uitzicht. De woning in Harmelen, waar ze na de reis zijn gaan wonen, werd te koop gezet, en de twee vonden hun droomplek in Wilnis aan de Waterlelie. Midden in de natuur, met een weids uitzicht en volop ruimte, kortom: alles wat ze zochten.

Alleen… de woonark die er lag….nou ja…daar zat wat werk in. Er lag een ark uit de jaren zestig die in de loop van de tijd was verbouwd tot een nogal vreemdsoortig geheel. Pas bij de sloop kwamen we erachter hoe het gevaarte precies in elkaar stak.
Het besluit van nieuwbouw was redelijk snel genomen. Het ontwerp gaf echter nogal wat hoofdbrekens, met name omdat de plek nogal wat beperkingen leek op te leggen: smalle sloot, geen doorgaande vaarroute, ondiep, ligplaats niet bereikbaar met zwaar materieel en ga zo maar door.

We hebben samen met John heel wat zitten puzzelen om het basisidee toch overeind te houden. John was overigens een lot uit de loterij. Van de architectenkeuze hadden we een soort prijsvraag gemaakt. We hebben er drie gevraagd om aan de overkant van de wetering te gaan staan, naar de plek te kijken, en dan een schets te maken van wat zij dachten dat er moest komen.

John kwam met zulke vergaande revolutionaire ideeën aanzetten, dat wij dachten: dat wordt het niet. Maar dat werd het wel. En het grappige is dat zijn basisidee, een drijvende orangerie, in de kern in stand is gebleven.

Dat we de woonark uiteindelijk zelf hebben gebouwd is min of meer ook uit nood geboren. We konden geen aannemer vinden die het aandurfde om de klus aan te nemen tegen de gebruikelijke voorwaarden. Dit ontwerp, op die plek, daar hoorde een flinke risicopremie bij. Die premie hebben we in onze zak gehouden, het risico zelf genomen. Mede dankzij John hebben we samen onze droomark kunnen bouwen. Wij hebben de mooiste, al zeggen we het zelf.

Jeroen Becking en Sam van Dijk.